“Ženski fudbal je jako malo posjećen, promovisan i podržan. Žene se bore kao lavice za svaki dinar koji im se dodijeli, a opravdaju sve to i više nego nevjerovatnim uspjesima koje njihove muške kolege još nisu dosegle. Jako se rastužim kada shvatim da one u ovoj državi nemaju nikakve uslove, a predstavljaju nas u najboljem mogućem svjetlu- i kao reprezentativke i kao ligašice. Sport kojim se one bave je najvažnija sporedna stvar na svijetu, ali samo kada se radi o muškarcima. Gledati ih kako igraju, a znati u kakvim uslovima rade izaziva u meni duboko divljenje i budi želju da još više radim za njih, tačnije za sve nas.” – kazala je Marija Vuletić, aktivistkinja Fondacije CURE i članica ženskog fudbalskog kluba SFK 2000 iz Sarajeva.
Vuletić će 13. oktobra u Sarajevu biti jedna od panelistica na konferenciji “Football. And Everything They Wish For.” o osnaživanju žena kroz fudbal koju organizuje Agencija za komunikacije EBBE COMMS u saradnji sa FARE Network (Football Against Racism in Europe) u okviru Fare Action Weeks 2015 . Ona ženski fudbal doživljava kao veliku strast i prostor za rad i napredak, a na pomenutoj konferenciji će govoriti o svom načinu doprinosa ženskom fudbalu, te o tome šta svaki građanin/ka može uraditi da poboljša ulogu žena u sportu, pogotovo žena fudbalerki. Na konferenciji će se govoriti o položaju žena u fudbalu, načinu na koji se javnost odnosi prema njima, a Vuletić će s učesnicima i učesnicama podijeliti kako ona kao feministkinja djeluje da bi ovo pitanje dovela do vidljive tačke.
Govoreći o motivaciji da se uključi u podršku žena u fudbalu, Vuletić je kazala: “Nažalost nisam fudbalerka, životni putevi su me vodili malo drugačijom putanjom, ali otkako radim sa i za klub SFK 2000 naučila sam jako puno o ženskom fudbalu i nažalost uočila veliki broj mana.”
Ženski fudbal očigledno nije popularan u mjeri kao muški. Šta je po Vama razlog tome i kako vidite promjenu na bolje?
VULETIĆ: Bosna i Hercegovina je duboko patrijarhalna sredina u kojoj se zna šta radi žena, a šta muškarac. Rodne i društvene uloge su jasno definisane i podijeljene i kada neko želi da izađe iz tih okvira i bude svoj/a onda nastanu problemi. Ženski fudbal je knjiški primjer ovog fenomena. Žene su “previše nježne” da igraju fudbal, previše se tijelo “deformiše” od fudbala, ne bivaju “privlačne“ kako bi možda bile da ga ne igraju te ostali suludi komentari su samo neki s kojima se nose djevojke koje se bave fudbalom. Smatra se da žene nisu dovoljno jake, pametne i snalažljive da bi igrale fudbal, ali naše djevojke dokazuju sve suprotno od toga. Žene koje igraju fudbal se nazivaju muskaračama, dječacima, grubijankama, a činjenica jeste da fudbalerke, kao i sve druge grupe žena, imaju razne identitete, strasti, aspiracije i slično. Ima cura dugih plavih kosa i onih kratkih na centimetar, onih koje vole nositi haljine i onih koje se najudobnije osjećaju u tenama i još milion drugih stvari koje ih čine različitima jedne od drugih, ali ljudi dopuste da ih moduli stvoreni u društvu određuju pa tako i o ženama koje igraju fudbal nemaju baš najljepše mišljenje. Mišljenja sam da treba pustiti sve te djevojčice, djevojke i žene da rade što vole i u čemu su najbolje, jer fudbal je sport, a u sportu se jedino računaju rezultati, a ne ko je muškarac, žena, ko nosi suknju, šorc ili ko voli kako da izgleda.
Šta smatrate da su ključni elementi u podršci ženama u fudbalu?
VULETIĆ: Ključni elementi su podrška i uviđanje uspješnosti ovih djevojaka. Podrška u bilo kojem smislu- dolazak na tribine, finansijska podrška, prenošenje pozitivnih priča, navijanje itd. Apelujem da svi počnu dolaziti na utakmice ženskog fudbala, ili kako ja to zovem, fudbala, jer nema šanse da se ne zaljube u ljepotu ove igre.
Trafika|Ba
